Ποιός να νοιαστεί για των παιδιών σου, έρμε, το ψωμί,

ποιός να νοιαστεί, που κολυμπάς, μέσα στη δυστυχία …

… Όσο θ’ αφήνεις να σε κυβερνούν, ψεύτες … δοτοί …

   η πείνα εφιάλτης Σου … με φτώχεια … κι ανεργία.

Ποιος να νοιαστεί, που απ’ τα βάσανά σου ξαγρυπνάς,

ποιός να νοιαστεί, που γίνεσαι, βορά των αφεντάδων …

… Όσο την ψήφο σπαταλάς … κι ίδιος δεν ξυπνάς …

τετραετίες θα περνάς, εν μέσω συμπληγάδων.

Ποιος να σε σώσει, απ’ το ναυάγιό σου, καρτεράς …

ποιανών τα χέρια προσδοκάς, μήπως και σε αρπάξουν,

… Μέρα τη μέρα, αν και βυθίζεσαι … μήτ’ αντιδράς …

αφήνοντας και μέλλον σου, οι ίδιοι, να χαράξουν.

… Γι αυτό ξύπνα απ’ το λήθαργο, ποτέ δεν είν’ αργά …

η όποια ελεημοσύνη τους, σ’ επαίτη Σε γυρνάει …

… Μόνο η δουλειά αξιοπρεπή, τον άνθρωπο κρατά …

και τιμωρός γίνε κι Εσύ, αυτών, που στα ‘χουν φάει.

Γιάννης .Ν. Κουλοτούρος